Orpheus singt!
Orfeus zingt!
Da stieg ein Baum. O reine Übersteigung!
O Orpheus singt! O hoher Baum im Ohr!
Und alles schwieg. Doch selbst in der Verschweigung
ging neuer Anfang, Wink und Wandlung vor.
Tiere aus Stille drangen aus dem klaren
gelösten Wald von Lager und Genist;
und da ergab sich, dass sie nicht aus List
und nicht aus Angst in sich so leise waren,
sondern aus Hören. Brüllen, Schrei, Geröhr
schien klein in ihren Herzen. Und wo eben
kaum eine Hütte war, dies zu empfangen,
ein Unterschlupf aus dunkelstem Verlangen
mit einem Zugang, dessen Pfosten beben, -
da schufst du ihnen Tempel im Gehör.
Rainer Maria Rilke 1875 - 1926
Daar steeg een boom! O zuiver overstijgen!
O Orfeus zingt! O hoge boom in 't oor!
En alles zweeg. Doch zelfs in het verzwijgen
brak nieuw begin, wenk en verand'ring door.
Stiltedieren braken uit het klare
woud los van legers en van nesten
en daar bleek het dat zij niet uit listen
en niet uit angst zo zachtjes in zich waren,
maar door horen. Brullen, schreeuw, gekoer
scheen klein in hun harten. Waar zo-even
amper een hut was om dit te ontvangen -
een onderkomen van 't donkerste verlangen
met een toegang, waarvan de posten beven -
daar schiep jij hen tempels in 't gehoor.
vertaling © Klaarzin 2021
Het eerste sonnet van De sonnetten aan Orfeus.
