Hor che 'l ciel e la terra e 'l vento tace
e le fere e gli augelli il sonno affrena,
notte il carro stellato in giro mena
e nel suo letto il mar senz' onda giace,
veglio, penso, ardo, piango; e chi mi sface
sempre m'è innanzi per mia dolce pena.
Guerra è'l mio stato, d'ira e di duol piena,
e sol di lei pensando ho qualche pace.
Così sol d'una chiara fonte viva
move 'l dolce e l'amaro ond'io mi pasco;
una man sola mi risana e punge.
E perché 'l mio martir non giunga a riva,
mille volte al dì moro e mille nasco,
tanto da la salute mia son lunge.
Francesco Petrarca 1304 - 1374
Sonnet 163 van de Canzoniere
Nu, dat de hemel en de aarde en de wind stil zijn,
en de dieren en de vogels in slaap verzonken,
leidt de nacht haar sterrenwagen in zijn baan,
en zonder golfslag rust de zee in haar bed.
Ik waak, ik peins, ik brand, ik ween en wie1 mij schokt
drijft me steeds voort tot mijn zoete pijn.
Oorlog heb ik nu, vol van woede en verdriet,
en alleen denken aan haar geeft me wat vrede.
Zo vanuit slechts één klare, heldere bron
vloeit het zoete en het bittere, waarin ik mij koester;
eenzelfde hand geneest en verwondt me.
En omdat mijn marteling geen einde vindt,
sterf ik duizendmaal per dag en word duizendmaal geboren;
van mijn welzijn ben ik zo ver weg.
Claudio Monteverdi(1576 - 1643) heeft van dit sonnet een madrigaal gemaakt.
Het is opgenomen in: Madrigali guerrieri et amorosi, ofwel: Ottavo Libro dei madrigali (1638)
