Quando vier a primavera,
Se eu já estiver morto,
As flores florirão da mesma maneira
E as árvores não serão menos verdes que na primavera passada.
A realidade não precisa de mim.
Sinto uma alegria enorme
Ao pensar que a minha morte não tem importância nenhuma.
Se soubesse que amanhã morria
E a primavera era depois de amanhã,
Morreria contente, porque ela era depois de amanhã,
Se esse é o seu tempo, quando havia ela de vir senão no seu tempo?
Gosto que tudo seja real e que tudo esteja certo;
E gosto porque assim seria, mesmo que eu não gostasse.
Por isso, se morrer agora, morro contente,
Porque tudo é real e tudo está certo.
Podem rezar latim sobre o meu caixão, se quiserem.
Se quiserem, podem dançar e cantar à roda dele.
Não tenho preferências para quando já não puder ter preferências.
O que for, quando for, é que será o que é.
Alberto Caeiro heteroniem van
Fernando Pessoa 1888 - 1935
Poemas inconjuntas - Onverzamelde gedichten
stem: Valdemar Santos
Wanneer de lente komt
Wanneer de lente komt
En als ik dan dood zal zijn,
Zullen de bloemen net zo bloeien
En de bomen zullen niet minder groen zijn dan het vorig voorjaar.
De werkelijkheid heeft mij niet nodig.
Ik voel een enorme vreugde
Bij de gedachte dat mijn dood volkomen onbelangrijk is.
Wanneer ik wist dat ik morgen zou sterven
En het was overmorgen lente,
Zou ik tevreden sterven, omdat het overmorgen lente was.
Als dat haar tijd is, wanneer zou ze moeten komen dan op haar tijd?
Ik hou ervan dat alles werkelijk is en alles zo als het moet zijn;
Dat bevalt me omdat het zo zou zijn, ook als het me niet zou bevallen.
Daarom, zou ik nu sterven, dan sterf ik tevreden,
Want alles is werkelijk en alles zo als het moet zijn.
Men mag Latijn bidden boven mijn kist, als men wil.
Als men wil, mag men rondom dansen en zingen.
Ik heb geen wensen voor de tijd dat ik toch geen wensen meer kan hebben.
Wat zal zijn, wanneer het zijn zal, zal zijn wat het is.
