Valle che de' lamenti miei se' piena,
fiume che spesso del mio pianger cresci,
fere selvestre, vaghi augelli e pesci,
che l'una e l'altra verde rive affrena,
aria de' miei sospir' calda e serena,
dolce sentier che si amaro riesci,
colle che mi piacesti, or mi rincresci,
ov'anchor per usanza Amor mi mena:
ben riconosco in voi l'usate forme,
non, lasso, di me, che da si lieta vita
son fatto albergo d'infinita doglia.
Quinci vedea 'l mio bene; e per queste orme
torno a vedere ond'al ciel nuda è gita,
lasciando in terra la sua belle spoglia.
Francesco Petrarca 1304 - 1374
Sonnet 301 van de Canzoniere
Dal, dat vol is van mijn klachten,
stroom, die hoger zwelt door mijn wenen,
wild in 't woud, mooie vogels en vissen,
betoomd tussen de ene en de andere groene oever,
lucht, door mijn zuchten warm en helder,
zoet pad, dat zo bitter afloopt,
heuvel die mij beviel, maar mij nu droef maakt,
waar Liefde mij nog uit gewoonte leidt:
goed herken ik in jullie de bekende vormen,
niet, helaas, in mij, die van een zo blij leven
een schuilplaats werd van mateloos verdriet.
Van hier1 zag ik mijn lief
en langs dit spoor2
keer ik weer om te zien waar zij naakt ten hemel ging,
terwijl zij op aarde liet haar schoon omhulsel.
