Kennst du das Land, wo die Zitronen blühn,
Im dunklen Laub die Goldorangen glühn,
Ein sanfter Wind vom blauen Himmel weht,
Die Myrte still und hoch der Lorbeer steht?
Kennst du es wohl?
Dahin, dahin
Möcht ich mit dir, o mein Geliebter, ziehn!
Kennst du das Haus? Auf Säulen ruht sein Dach.
Es glänzt der Saal, es schimmert das Gemach,
Und Marmorbilder stehn und sehn mich an:
Was hat man dir, du armes Kind, getan?-
Kennst du es wohl?
Dahin, dahin
Möcht ich mit dir, o mein Beschützer, ziehn!
Kennst du den Berg und seinen Wolkensteg?
Das Maultier sucht im Nebel seinen Weg.
In Höhlen wohnt der Drachen alte Brut.
Es stürzt der Fels und über ihn die Flut.
Kennst du ihn wohl?
Dahin, dahin
Geht unser Weg.
O Vater, lass uns ziehn!
Johann Wolfgang von Goethe 1749 - 1832
Ken je het land, waar de citroenen bloeien,
In ‘t donker loof de gouden sinaasappels gloeien,
Een zachte wind vanuit de blauwe hemel waait,
De myrte staat en laurier hoog naar boven draait?
Ken je het soms?
Daarheen, kom aan!
Daarheen wil ik met jou, mijn lief, graag gaan!
Ken je het huis? Op zuilen rust zijn dak.
De zaal is prachtig, die kamer glanst als lak,
En marmerbeelden staan er, zien mij aan:
"Wat heeft men jou, arm kindje, aangedaan?"
Ken je het soms?
Daarheen, kom aan!
Daarheen wil ik met jou, mijn hoeder, gaan!
Ken je de berg en zijn bewolkte pad?
Het muildier zoekt zijn weg, door nevel nat.
In holen woont het oude drakenbroed,
Het smijt de rots en over dat de vloed!
Ken je hem soms?
Daarheen, daarheen
voert onze weg.
O vader, laat ons gaan!
