Atmen, du unsichtbares Gedicht!
Ademen, jij onzichtbaar gedicht!
Atmen, du unsichtbares Gedicht!
Immerfort um das eigne
Sein rein eingetauschter Weltraum. Gegengewicht
in dem ich mich rhythmisch ereigne.
Einzige Welle, deren
allmähliches Meer ich bin;
sparsamstes du von allen möglichen Meeren, -
Raumgewinn.
Wieviele von diesen Stellen der Räume waren schon
innen in mir. Manche Winde
sind wie mein Sohn.
Erkennst du mch, Luft, du, voll noch einst meiniger Orte?
Du, einmal glatte Rinde,
Rundung und Blatt meiner Worte.
Rainer Maria Rilke 1875 - 1926
Ademen, jij onzichtbaar gedicht!
Al maar door voor het eigen
zijn zuiver ingeruilde heelal. Tegenwicht
waarin ik mij ritmisch voltrek.
Enige golf, waarvan
ik de allengse zee ben;
jij spaarzaamste van alle mogelijke zeeën, -
ruimtewinst.
Hoeveel van deze plaatsen van ruimten waren al
binnen in mij. Menige wind
is als mijn kind.
Herken je mij, lucht, jij, eens nog vol van mijn oorden?
Jij, eertijds gladde schors,
ronding en blad van mijn woorden.
vertaling © Klaarzin 2021
De sonnetten aan Orpheus, tweede deel, sonnet I.
Centraal idee: Rilke als dichter moet plaats maken voor het gedicht,
dat in hem wil ademen als een wind, wil pulseren als een golf.
Zijn eigen zijn wordt ingeruild voor het heelal.
