Die Einsamkeit ist wie ein Regen.
Sie steigt vom Meer den Abenden entgegen;
von Ebenen, die fern sind und entlegen,
geht sie zum Himmel, der sie immer hat.
Und erst vom Himmel fällt sie auf die Stadt.
De eenzaamheid is als een regen,
ze komt uit zee op en de avond tegen;
van vlakten, die ver zijn en afgelegen,
gaat ze naar de hemel, die haar steeds bevat.
Pas uit de hemel valt ze op de stad.
Regnet hernieder in den Zwitterstunden,
wenn sich nach Morgen wenden alle Gassen
und wenn die Leiber, welche nichts gefunden,
enttäuscht und traurig von einander lassen;
und wenn die Menschen, die einander hassen,
in einem Bett zusammen schlafen müssen:
Regent neer in de tijd, die onbestemde,
als alle straatjes naar de ochtend wenden,
en als de lijven, die het niet vonden,
beschaamd en treurig losgaan van elkaar;
en als de mensen, die elkander haten,
in een bed samen moeten slapen:
dann geht die Einsamkeit mit den Flüssen...
Rainer Maria Rilke 1875 - 1926
das Buch der Bilder
Parijs, 21 september 1902